-Harbiye dairesindeki telgraf merkezinde çalışıyorum, evinizi basmağa karar verdiklerini haber aldım. Sizi tevkif edecekler.. Haberiniz olsun. Bunu söylemeye geldim. Allah bilir ya inanmadım. Tevkif ve basılma meselesine değil, onu zaten, biraz evvel de ifade ettiğim gibi, her an bekliyordum, fakat bu adamın, böyle, iyi niyetle gelmiş olmasına ihtimal vermiyordum. Türk olduğunu söyleyen bir adamın, taassup içindeki bir şehirde kafasına İngiliz şapkası giyişinden tutun, düşman hizmeti kabul etmiş oluşuna kadar her hal ve hareketi şüphelerimi arttırmıştı. Vakıa Mustafa Kemal Paşa’nın, Selanik’teki bir telgraf memurunun kızı olan bir süt kardeşi bulunduğunu ve mühendis Yusuf isminde biriyle evli olduğunu biliyordum. Şüphelerimin arttığını sezen genç; ‘’Ben sizinle mahrem konuşmak isterim. Vaziyeti iyice anlatırsam, endişeniz zail olur’’ gibi sözler söyleyip duruyor idiyse de, ben kısa kesmek düşüncesiyle, teşekkür ederek, acele işim olduğundan bahisle başka bir gün görüşmek üzere valide hanıma haber bırakacağımı söyleyerek, odadan çıktım. Çıktım, yukarı gittim ama , endişem berdevamdı. Çünkü Mustafa Kemal Paşa ile temasta bulunduğumuzdan şüphe eden ve her hal ve hareketimizi takip eden İstanbul hükümeti gibi İngilizlerin de, er-geç başımıza bir iş açacaklarından ve bu arada beni, bilhassa Paşa’nın ahvali hakkında söyletmek için, tazyik edeceklerinden emindim.

Düşündüm; yakalanır da tazyik edilirsem Paşa hakkında ne söylesem, inanmayacaklar… Ve durup dururken bir sürü işkencelere, hareketlere maruz bırakacaklar. İyisi mi kalkıp bir yolumu bularak, Anadolu’ya geçeyim, Paşa ile görüşeyim, tekrar İstanbul’a döneyim, o zaman tutsalar da ehemmiyeti yok, çünkü ‘Nereden haber aldın?’ deseler , vasıta filan olmadığını bizzat gidip kendisiyle temas ettiğimi ve gördüklerimi söylediğimi anlatır, tazyikten kurtulurum diyordum.

Hemen önce kararımı verdim. İki gün sonra hareket etmek üzere hazırlığa koyuldum. Fakat tam hareket edeceğim sırada evi bastılar.

Baskına uğradığımızı anlar-anlamaz arka odadan kendimi bahçeye attım. O tarihte oturduğumuz bu evin sırasında, köşede sulh mahkemesi vardı. Bahçesinden oraya atladım. Bodrumuna inerek saklandım. Saatlerce öylece kapandım kaldım. Sonra etrafı kollayarak kalabalığa karışıp sokağa çıktım. Hava kararıncaya kadar tenha yerlerde dolaştım. Gece geç vakit bir tanıdık vasıtasıyla evin durumunu anlayıp basanların gittiklerine kanaat getirince döndüm.