Evet, 4 Eylül 1973 günü ilgimi keserek emekliliğim kesinleşti. 26 yıl 3 ay üzerine emekli oldum. Adapazarı Akşam Haberleri Gazetesi’nin günlük köşe yazarı idim. Sahibi Selami Savaş İstanbul’a gitme kararı aldı. Gazeteyi benim yönetmemi istiyordu. Anlaştık. Sorumlu yazı işleri müdürü olmakla beraber, gazete benimmiş gibi olacaktı. Oldu da. Çocuk Esirgeme Kurumu Yönetim Kurulu Üyesi idim. 1969 da temelini attığımız 90 numaralı iş yeri odası olan 2.işhanı bitmişti. Yönetim kurulu başkanı, üyeleri çok rica ettiler. Yönetim kurulundan istifa et. İşhanının yetkili yöneticisi ol. Uygun ödeme yaparız. Israr da ettiler Kontratlar yapıyordum Paraları alıyor, bankaya yatırıyordum. Tam yetkili idim. Ne güzel günlerdi o günler

Aynı gün öğretmenliğe başlayan üç arkadaş dikiliyorduk. Emeklilik yazılarımız gelmişti. Aybaşını bekliyorduk. Fuat Taç, 3 Eylül günü ‘Yarın ayrılalım’ dedi. Yakıya Demir rahmetli ile ayrıldık. Taş’ın sözünde durmadığını veznede öğrendik

2 Ekim maaşını, terfi almış bizden çok emekli maaşı alır olmuş. Bu kazığı hiç unutmadık. Yalıya rahmetli oldu Fuat Taş yatalak hasta.

Hiç sigara içmediğim için, çok kan bağışladığım için 90’a yaklaştığım halde sağlıklıyım Koşuşturup duruyorum. Yalnız yazar değilim. Paralı parasız gazeteleri de adreslere pul yazıyor, yapıştırıyor PTT’deki iyi insan İsmail memura teslim ediyorum. Pul parası da benden.

43 yıllık emeklilik dönemimi Allah’a şükür kendi görüşüme göre çok iyi geçirdim. Oğlum-kızım Ticaret Meslek Lisesi’nde okurken okul aile birliği başkanlığı yaptım. Müdür yardımcıları ve öğretmenler çekindiklerinde kayıt masasında oturdum. Ozanlar Ortaokulu’ndan öğrencim, okul yönetim memuru Seniha Uyanık’ı (halen aynı okulda memur) yanıma aldım. Rekor düzeyde velilerle iyi ilişkilerle para topladım Makbuzları kesen, görevini çok iyi yapan Seniha’yı da ödüllendirdik Kız Meslek Lisesi’nde okuyan kızım nedeni ile veli iken koruma derneği başkanı oldum. Büyük bir eksiklik gördüğüm Atatürk büstü yaptırdık. En büyük destek, katkı sonradan milletvekili olan Yalçın Koçak’ın babaları, Hacı Mehmet Koçak’tan gördüm. İşçi gibi, usta gibi çalıştı.