-Atatürk’ün ne demek istediğini o zaman kavradım. Milli Mücadele’nin bütün mertebeleri, bir ekibin Anadolu topraklarına çıkışına bağlı idi. Çünkü bu ekip ve ekibin temsilcileri Mustafa Paşa, vicdanında Türkiye Cumhuriyeti’nin tohumlarını taşımaktaydı. Milli Mücadele’yi kavramak için, 19 Mayıs’ta Samsun’a çıkan insanları vicdanlarına kadar tanımak lazımdı. Bunu ihmal etmiştik! İktidar Partisi’nin Genel Sekreteri ve İçişleri Bakanı olarak bu idrake varmak gerekirdi. O anda 19 Mayıs gününü bayram yapmaya karar verdi. Nitekim Atatürk de biraz sonra gelen şair Behçet Kemal Çağlar’la konuşurken, buna dokunacaktı.

Behçet Kemal’in şairliğini tartışmak bana düşmez. Ama sağlam bir Atatürk hayranı olduğunu bilirim. Atatürk kendisine “Öl” dese, gözünü kırpmadan ölüme atlayacak kadar kendisine bağlı idi. Nitekim bunu Atatürk’ün ölümünden sonraki tutumu ile de ispatlamıştır. Atatürk’ün tercihi yüzünden çevresinde kalabilmiş ve ona hizmet ederek tarihe geçmiş insanlar, daha sonraki devirlerde, hatta Atatürk düşmanlığı yapmakta beis görmedikleri halde, Behçet Kemal, o nefis, o taşlamalar, dokundurmalarla dolu “Atatürk’e mektuplar”ı yazıp yaymış: Atatürk münafıklarını kepaze etmiş midir?

Polis, bir arkadaşının evinde sohbet etmekte olan Behçet Kemal’i bulmuş ve Ankara Palas’a getirmişti. Hemen bir kenara çektim. Anlattım durumu: Cebinden bir kağıt çıkarıp, bana uzattı:

-Buyurun okuyun. Tam bir yıl önce yazmıştım; Bugün de bir fırsatını yakalarsam “Kendisine okurum” diye cebime aldım.

Aldım, okudum; nefis bir manzume idi. O gün, bugün ezberimdedir.

Samsun Güneşi

Güneşler doğdu-battı; yıldızlar söndü-yandı.

Ne bahtımız ağrıdı, ne zihnimiz uyandı!

Neden sonra, ne yıldız, ne gün, ne hilal gibi,

Mustafa Kemal doğdu, Mustafa Kemal gibi

Ne ilk ruhu anarım, ne de Nuh’u anarım

Neyin eşi deseler, Gazi’yi kıskanırım.

Ölçü tanımıyorum,

efsane, mazi gibi;

Gazi Anadolu’ya girmişti Gazi gibi…

Atatürk’e, Behçet Kemal’in geldiğini haber verdik: “Gelsin” dedi; Böylece Behçet de masaya oturdu. Aynı soru, ona da soruldu. Behçek Kemal duraksamadan okumaya başladı… Gazi ve masadakiler gerçekten şaşırıp kaldılar. Behçet Kemal bana anlattıklarını Gazi’ye anlattılar. Böylece buhranlı başlayan bir günü “Mutlu son”a ulaştırmıştık…

Ben ertesi sabah Başvekil Paşa’yı gördüm; Olayı o da duymuştu; Kendisine, Ankara’da yapılmakta olan stadyuma “19 Mayıs Stadyumu” adının verilmesini uygun bulup bulmadığını sordum… Bu teklifim onu o kadar sevindirdi ki, hayatında ilk defa beni, koltuğundan kalkıp kucaklayarak, tebrik etti:

-Ne kadar iyi düşünmüşsün Şükrü Kaya; Hemen stadyumun inşaatının hızlandırılması için gerekenleri uyar. Açılma sırasında Atatürk’e duyurup, müsaadesini alırız. Eminim kendisi de çok mutlu olacak.

Dediği gibi yaptım; Müteahhitleri uyardım; ilgililerin dikkatini çektim, ancak bir buçuk yıl sonra bitirilebildi. 1936 yılının 15 Aralık günü stadyum törenle açılacaktı. Fakat talihsizliğe bakınız; Hem Adana çevresinde sel sularının yaptığı tahribat ile yakından ilgileniyor; hem de hafif bir soğuk algınlığı geçiriyordu.”

Devamı yarın