Bugün en itibarlı kaynak olarak geçerliliğini koruyan ve üzerine bir ikincisi yapılamayan Türkçe Kur’an-ın Elmalı tefsiri-çevirisi ortaya çıkıyor. İleride, 8 Kasım 1925’te Gazi, Kız Numune Mektebi’ni ziyaret ederken bu Türkçe Kur’an-ı bir bayan öğretmene hediye ediyor ve ilk sayfasına ‘Dikkatle okunması ricası ile’ diye bir not düşüyor. Bu Türkçe Kur’an şimdi Ankara Anafartalar Atatürk İlkokulu Kütüphanesi’nin demirbaşında kayıtlıdır. Nitekim, Atatürk kendi el yazısı ile kaleme aldığı Medeni Bilgiler kitabında, 27.01.1930 Pazartesi tarihini düştüğü sayfa 364, Madde 9’da aynen şunları yazıyor: Türkler Araplar’ın dinini kabul etmeden evvel de büyük bir millet idi. Arap dinini kabul ettikten sonra, bu din ne Araplar’ın, ne aynı dini kabul eden Acemlerin ve ne de Mısırlılar’ın vesairenin Türklerle birleşip bir millet teşkil etmelerine hiçbir şekilde tesir etmedi. Bilakis, Türk Milleti’nin milli rabıtalarını (bağlarını) gevşetti, milli hislerini, milli heyecanını uyuşturdu. Bu pek tabii idi. Çünkü, Hazreti Muhammed’in kurduğu dinin gayesi, bütün milliyetlerin fevkinde bir Arap milliyeti siyasetine müncer oluyordu (indirgeniyordu)… Bu Arap fikri, Ümmet kelimesi ile ifade olundu. Hazreti Muhammed’in dinini kabul edenler kendilerini unutmaya, hayatlarını Allah kelimesinin her yerde yükseltilmesine hasr etmeye mecbur idiler. Bununla beraber, Allah’a kendi milli lisanında değil, Allah’ın Arap kavmine (ırkına) gönderdiği Arapça kitapla ibadet ve müracaatta (yakarışta) bulunacaklardı. Arapça öğrenmedikçe, Allaha ne dediklerini bilmeyeceklerdi. Bu vaziyet karşısında Türk Milleti birçok asırlar, ne yaptığını, ne yapacağını bilmeksizin adeta bir kelimesinin manasını bilmediği halde Kur’an-ı ezberlemekten beyni sulanmış hafızlara döndü.

3. Manevi oğlunun bakıldığı ev

Akaretler’deki bu tarihi evde, Atatürk’ün manevi evladı Abdürrahim Tunçak özel bir itina ile büyütüldü. Zübeyde Hanım, bir gün Üsküdar’a geçerek büyükçe bir sandal ile eve inek getirdi ve evin bodrumunu samanla doldurarak bu ineği yıllarca Abdürrahim Tunçakın süt ihtiyacı için orada besledi. Fikriye Hanım da Selanik’ten İstanbul’a göç edince, Mustafa Ağabeyini görmek üzere bu eve geldi ve 1920 başlarında İnebolu üzerinden Ankara’ya geçinceye kadar Makbule Atadan ile birlikte Zübeyde Hanım’ın yanında önce bu evde, 1918’in ortalarından sonra da Şişli’deki evde kaldı.

4. Piyanist Franz Liszt’in evi

Dünyanın herhangi bir ülkesine gidin, ismi, sadece o yaşadığı bölge insanı tarafından bilinen en önemsiz yazar-ressam-müzisyenlerin evleri bile vefatlarından hemen sonra müze olarak hizmete açılır. İşte, Tophaneden Galatasaray’a çıkarken sol tarafta Nur-u Ziya Sokağında piyanist Franz Liszt’in oturduğu evin kapısındaki altın yaldızlı mermer levha ve müze olan evi bunun en güzel örneğidir. Biz ise milli tarihimize ait bir hatırayı ve tarihi bir müzeyi koruyamıyoruz. Büyük bir dâhinin, kurtarıcı bir devlet adamının en kıymetli hatırasını rahatlıkla silebiliyoruz. Atatürk’ümüzün bir Macar piyanisti kadar önemi yok mu?

5. Sonuç ve öneriler

Akaretlerdeki evler çok güzel bir şekilde restore edildiler. Bu evlerin güzelleştirilmesi, onların tarihi niteliklerinin silinmesi sonucunu doğurmamalıdır. Ulu önder Atatürk’ün annesinin, üvey amca kızı ve Fikriye’nin, ablası Makbule Atadan’ın ve manevi evladı Abdürrahim Tunçakın altı yıl oturduğu bu tarihi evin kapısına, en azından okunaklı, düzgün Türkçe ile, şık ve kalıcı bir levhanın zaman kaybetmeden yapıştırılması ve bu evin eskisi gibi bir müze haline dönüştürülmesi gerekir