Yazılı ve görsel medyada Atatürk aleyhindeki görüntü ve haberleri okurken birden gözlerim sulandı.

Bu ülkeyi iç ve dış düşmanlardan temizlemiş, 600 küsür yıldan bu yana cihana meydan okumuş Osmanlı Devletinin yıkıntıları üzerine, Misakı Milli Sınırları içinde yepyeni Türkiye Cumhuriyetini kuran Atatürk ve İstanbul Taksim Alanındaki Atatürk Anıtı canlandı gözlerimin önünde. Arkasında Türk Ulusunu temsil eden figürler ve Türk asıllı Rus askerleri, önünde de O’nun karşısında ve eserleri önünde saygı duruşunda bulunan işçiler, sivil toplum örgütleri, siyasi parti temsilcileri var. Elini uzatmış;

“Ey ulusum! Bu günü iyi değerlendirin,” derecesine, herkesi uyarmaya çalışıyordu.

Atatürk’ün ta 1927’de kendi anılarını okuduğu NUTUK aklıma düştü. En son sayfalardaki metne baktım. Diyor ki, Atatürk: “Memlekette huzur ve güvenliği sağlamak için uygulanan olağanüstü tedbirlerin iyi sonuçları.” Başlığı altındaki bölümün son satırlarını okuyorum.

“Görülüyor ki biz her vasıtadan yalnız ve ancak bir temel görüşe dayanarak (yalnız bir nokta-i nazardan) faydalanırız. O görüş (nokta-i nazar) şudur: Türk milletini me-denî dünyada, layık olduğu mevkie yükseltmek, Türkiye Cumhuriyeti’ni sarsılmaz temelleri üzerinde her gün daha çok güçlendirmek… Ve bunun için de istibdat(uyruklarına ‘vatandaşlarına’ hiç bir hak ve özgürlük tanımayan sınırsız monarşi, despotluk, despotizm) fikrini öldürmek gerek…” diyor.

“Türk Gençliğine bıraktığım emanet.” Başlığı altındaki siyah harflerle yazılmış satırlara takılıyor gözlerim.

“Bugün ulaştığımız sonuç, asırlardan beri çekilen milli felaketlerin yarattığı uygarlığın eseri ve bu aziz vatanın her köşesini sulayan kanların bedelidir.” Diye başlayan hitabında Türk Gençliğine yaptığı uyarıları bir kez daha okudum.

“Bu sonucu, Türk gençliğine emanet ediyorum.” Diyerek sürdürüyor konuşmasını.

Ey Türk Gençliği! Birinci vazifen, Türk İstiklalini, Türk Cumhuriyeti’ni, ilelebet muhafaza ve müdafaa etmektir.” Tümceleriyle başlayan hitabında, Ey Türk Gençliği! Diye seslenerek emanetini devrettiği gençliği uyarıyor ve gönlünden geçirdiği gençliği göreve çağırıyor?

Bu çağırıyı aydınlığa kavuşturmak için önce şöyle başlayalım. Atatürk’ü tanıyor, anlıyor muyuz? Çünkü herkes anlayamaz, tanıyamaz O’nu… Hatta anlamak istemez. Anlamış görünmesi bile o kişinin çıkarını zedeler. Bunlar uygar insan davranışını zaten sergileyemezler. Böyle kişileri görmezden gelmek saflık olur. İyi yüreklilik olmaz. Onlara şu anda nerede yaşadıklarını sorarsanız:

“Türkiye’de” diyecekler.

Eviniz, mülkünüz, işiniz, çoluk çocuğunuz var mı?

“Var “ diyecekler.

Kazancınızı elinizden alan, evinizde, kendi işinizde size karışan var mı?

“Yok” diyecekler.

Yatmak, gezmek, dinlenmek istediğinizde sizi engelleyen, zorlayan oluyor mu?

“Olmuyor” diyecekler.

Minarelerinizde ezan okunuyor, camiye gidebiliyor, ibadetinizi yapabiliyor musunuz? Sorunlarına da olumlu yanıt veriyorlar.