“Kurtarın beni” diye Yorgalar Caddesi’nde verenleri gördüm. İçim yandı. Biri hem yazar-çizer, hem öğretmen meslektaşım Yusuf Özkan’dı. Akşamüstü Defterdarlık Çay Bahçesi’nde üç arkadaş söyleşirken görmüştüm. Rahmetli iyi yazardı. Seri yazılarını zevkle okurdum. Yıllar yılının spor sevdalıyısıydı. Spor yazarıydı.

 Nevzat Ercan’ı gördüm. Ölümle sarmaş-dolaş ablasının feryatlarına deva olamıyordu. İçi kan ağlıyordu. “Milletvekili eski bakan” titri vardı. Neye yarardı. Gördüğümde perişandı. “Ablam Hocam Ablam” diyebilmişti…

Beşinci kattaydım deprem olduğunda. Daha önceki depremleri yaşamışlığım vardı. Kiracısı olduğum apartmanda yıkıntı çoktu Yandaki beş katlı apartmandan cesetler çıkartıyorlardı. Çok kalabalık vardı. Heyecan doruktaydı. Ağlaşanlar vardı.

Beşinci katın biraz sağlam balkonuna çıktım pijamalarla. “Deprem bitti. Gírip eşyalarınızı alabilirsiniz.”diyordum. Moral, güç veriyordum. İnandırıcılığım çok zor oldu. Ama faydasının olduğun hep söylediler.

Yıkılmış, bitmiş, tükenmiş Adapazan’nı bugünkü hale getirenleri minnetle, saygı ile ölenleri rahmetle anıyorum. Adapazarı o çok büyük felaketten sonra bugünkü güzelliğe kolayca dönüştürülmemiştir. Devletin valisi başta, bütün atanmışlar, seçimlerle görev alanlar günlerce, uyum içinde, çok iyi çalışmışlardır. Sezar’ın hakkını Sezara vermek gerek… Yakında ölen Halil Kocacık’ın ilk andan itibaren hizmeti çok olmuştur. Ne güzel karar, Halil Kocacık Yıldırımspor Tesisleri adı verilmiş. Kararı alanları kutluyorum. Hall Kocacık her haliyle mükemmel insandi. Güzelleşen Adapazarı’nın daha çok güzelleşmesi dileğiyle…

Yanın tekrar görüşmek dileğiyle…