Ailemiz baba tarafından Salihzade, anne tarafından da Kaptanoğlu sülalesine mensup olup, yörenin eşref aileleri idiler. Babam tarafından dedem, üç amcam, üç halam; anne tarafından annemin babası, bei dayım, bir teyzem ve birde çok sevdiğimiz anneannem vardı. Durumumuz ekonomik yönden yöre koşulları içinde en iyilerden sayılmaktaydı. Zira babamın babası olan dedem Hacı Ali 1918 de asayişsizlik sebebi ile sık sık maruz kaldığı eşkıya baskınlarından korunmak için asayiş daha mazbut olan Trabzon’a göç etmişti. O tarihte babamın yönetimine Çayeli’nde beş dönüm arazi, bu arazi içinde bir ev,bir ambar ve bir ahır, ayrıca kasaba içinde, iki dubleks ev, bir kendilerinin işlettiği dükkan, bir fırın ile Çayeli’nin kırsal kesiminde on dönüm fındık bahçesi bırakmıştı. Babam öldükten sonra bunların hepsinin işletmesi anneme kalmıştı. Çocukluğumda annemle birlikte kasabaya kiraları almak için gittiğimi hatırlıyorum. Beş yaşında mahalledeki cami imamı nezaretinde din derslerine başladım. Bulunduğumuz mahalledeki ilkokul üç sınıflı idi. Burayı bitirdikten sonra, kasabada 4. ve 5. sınıfı pekiyi derece ile bitirdim. Benden iki yıl önce, ağabeyimde aynı okulu bitirmişti. Annemin babası dedem, o tarihlerde sahibi bulunduğu yörenin en büyük deniz teknesi sayılabilecek ağaç bir gemiye sahipti. Daha çok Rusya ile Türkiye arasında taşımacılık yapardı. Rusya bu ticareti yasaklayınca, dedem 1929 da teknesi ile ailesini de alarak İstanbul’a nakletmişti. Annem ağabeymi ilkokuldan sonra okuması için İstanbul’a dayımların yanına gönderdi. İki yıl sonra sıra bana geldiğinde maalesef beni okula kabul etmediler. Trabzon’da tüccar olan dedem, bizlerin okumasına pek sıcak bakmıyordu. Beni Trabzon’da mağazasında çalıştırmaya başladı. İki yıl sürdürdüğüm bu hayat sonunda anne özlemi ve okuma arzusu nedeni ile Çayeli’ndeki anneme kaçtım. Trabzon’da kaldığım iki sene zarfında dedeme ait olan oradaki mal varlığını da öğrendim. Bunlardan çarşının en iyi yerinde tekstil malları ile dolu kendi işlettiği bir mağaza, ayrıca şehrin en mutena yerinde kirada üç dükkan, üç katlı ev ile kendimizin oturduğu beş katlı deniz gören ev bildiklerimdi.

Annem okumamı sağlamak için, yeniden kardeşleri, annesi ve babası üzerine yoğun baskılarla beni kabul ettirdi. İlkokulu bitirdikten iki yıl sonra İstanbul Erkek Lisesi orta kısmında, yeniden okula başladım. O tarihte abim aynı lisede ikinci sınıfta okumaktaydı. Ufak bir kasaba ilkokulundan, hem de iki yıl aradan sonra, İstanbul Erkek Lisesi’nde ki sınıf geçme derecelerimin üstünlüğü dayımları çok memnun etmişti. Artık okuma çizgisini yakalamış bulunmaktaydım. İstanbul’da bulunduğum sırada, rivayetle duyduğum babamın babası olan Hacı Ali’ye ait İstanbul’da ki gayrimenkulleri de öğrenme fırsatı buldum. İstanbul Kumkapı’da beş katlı, altı fırın olan bir apartman, Haliçte küçük teknelerin onarım ve ve tamiri için bir çeki yeri. Ortaokul ikinci sınıftayken, dedemin Trabzon’da vefat ettiğini ölümünden bir ay sonra anca öğrendik. Dayılarımız bizi Trabzon’a gönderdi. İki kardeş tüm mirasçıları evde bir arada bulduk. Bütün kasalar boşaltılmış, altınlar taksim edilmişti. Yetim yetim yeğenlerinden miras kaçıranların başında babaannemiz, amcalarımız ve halalarımız geliyordu. Hepsi bizi mirastan yoksun etmek gayreti içindeydiler. Bize sadece doğduğumuz Limanköy Mahallesindeki evle, o zamanın parası ile ikimize yedibin lira nakit para vererek, başlarından savdılar. Babamdan küçük yaşta olan amcamlarım, seksen yaş üstüne kadar yaşadıkları, hiçbir çalışma ve iş yapmadıkları halde ölünceye kadar ortanın üstünde bir hayat sürdürmeyi bu kalan mirasla becerdiler. Biz aldığımız yedibin lirayı taksim ettik ve artık dayılarda yardımı kestiklerinden ben o tarihte paralı yatılı Kabataş Lisesi’ne girdim.