Adnan Menderes’e idam sehpasında son arzusu soruldu. Menderes, “Şerefle yaşadığımın ve suçsuz olduğumun bilinmesidir” diye cevap verdi. Son sözü “Vatan sağ olsun” oldu.

17 Eylül sabahı Menderes kendine geldiğinde kimi görmek istediği soruldu. “Etem” dedi. ‘Günlük ihaneti’ne rağmen Menderes ilk ve son dostu Etem Menderes’e hiçbir zaman kırılmamıştı. Etem Bey, Menderes için hâlâ Aydın’daki çiftlikteki en yakın dostuydu. O sırada “Menderes hazırlansın” emri alan Yüzbaşı Kazım Çakır odaya girdi. Menderes’ten ezile büzüle hazırlanmasını istedi. Yapılacak hiçbir şey kalmamıştı. Doktorlar üç sayfalık bir sağlam raporu hazırlamışlardı bile. Adanın arka kısmına Menderes’i İmralı’ya götürmek üzere bir hücumbot yerleştirilmişti. Menderes’in son yolculuğu için her şey hazırdı. Menderes, Yüzbaşı’ya “Nereye gidiyoruz?” diye sordu. Yüzbaşı “Hastaneye” diyebildi.

‘ÖLÜME GÖTÜRÜYORLAR’

* 17 Eylül 1961

“07.10’da başıma dikildiler, ‘Adnan Menderes hazırlansın’ dediler. Ben nasıl derim. Başsavcı Ömer AltayEgesel, ‘Yüzbaşım hazırlandı mı? Elini biraz çabuk tutsun’, Tarık Güryay da ‘Biraz çabuk hazırlansın. Dışarıda bekliyoruz’ dedi. Menderes’in yanına gittim. Hiçbir şey söyleyemedim. Egesel tekrar ‘Albay dışarıda bekliyor. Daha hazırlanamadı mı? Albay geldi’ dedi. ‘Menderes’e ne diyeceğim’ dedim. Bana ‘Hastaneye götürecekler dersin’ dedi. Ben de Menderes’in yanına gidip ‘Beyefendi sizi Deniz Hastanesi’ne götüreceklermiş. Hazır mısınız?’ dedim. ‘Hazırım’ dedi. Bir kağıttan bir şeyler okudu. Arap harfleri ile yazılmış bir kağıdı bana uzattı. ‘Yüzbaşım, bu kağıdı Yüksel’e verirsiniz’ dedi.

Yağmur olmamasına rağmen ‘Pardösümü alayım’ dedi. Cip kapının önünde bekliyordu. Menderes, ayağını kapıdan dışarı atar atmaz, korkunç bir yağmur bastırdı ve biz 15 saniye içinde sırılsıklam olduk. Araba yanına gidinceye kadar devam eden yağmur, Menderes, hücum bota girince tamamen kesildi. İşte Menderes gidiyor… Götürüyorlar, ölüme götürüyorlar… Menderes, hücum bota bindirildiğinde nereye gittiğini hâlâ bilmiyordu. Ancak askerlerin çelişkili ifadelerinden durumu anlamıştı. Birden mahzunlaştı ve ağzından fısıltı halinde ‘Biz galiba İmralı’ya gidiyoruz’ sözleri çıktı.” Telefon santralinde görevli Mehmet Kabak, o sırada adadaki durumla ilgili Ankara’ya bilgi veriyordu. Telefonun diğer ucundaki kişi kendini tanıtmamıştı. Bu kişinin kim olduğunu sonradan anladı:

“Bir fırtına vardı o gün. Bir yağmur yağıyordu anlatamam. Bir helikopter geldi adaya. Ardından bir helikopter daha geldi. Ben de o sırada Ankara’ya bilgi veriyorum. Ama kime verdiğimi bilmiyorum. Sonradan bu kişinin Alpaslan Türkeş olduğunu öğrendim. Helikopterin biri İstanbul yönüne havalandı. Diğeri de Yalova yönüne havalandı. Bu bir şaşırtmaydı. Halen Menderes’i kurtarma teşebbüsü olacak diye düşünüyorlardı. Rıhtımda da iki tane savaş gemisi vardı. Biri İzmit yönüne, diğeri de İstanbul’a doğru denize açıldı. Adanın arka tarafındaki iskeleye gizlice yanaşmış bir hücum bota Adnan Menderes’i götürüyorlardı. İki kişi koluna girmiş, yürüyemeyecek halde Menderes’i gördüm. Sanki sürüklenerek gidiyordu. Yaşayan bir ölü gibiydi.”

‘DARGIN DEÐİLİM’

Menderes, İmralı’ya vardığında bir odaya alındı. Bir diyeceğin var mı diye soruldu. Dini telkin için hoca da diğer odada bekliyordu. Menderes, hocayla yalnız konuşmak istese de bunun kanuna aykırı olduğu bildirildi. Tövbe duası yapıldı. Menderes’in son sözleri “Hayata veda etmek üzere olduğum şu anda, devletime ve milletime ebedi saadetler dilerim. Bu anda karımı ve çocuklarımı şefkatle anıyorum” oldu. Sözlerinin ardından Menderes, büro kapısından çıkarıldı. Başını çevirerek fısıldarcasına “Hiç dargın değilim” dedi. İmralı Cezaevi’nin bahçesine götürülürken yürüdüğü o 150 metrelik yol, en sevdiği şey olan yürüyüşten nefret ettirdi. Son arzusu sorulan Menderes, “Şerefle yaşadığımın ve suçsuz olduğumun bilinmesidir” dedi. Sehpaya çıkarıldığında “Vatan sağ olsun” diyen Menderes, altından sehpa çekilirken “Allah” diye bağırdı.