Zaman zaman gönderdiğin Yeni SAKARYA Gazetesi’nde yazdığın yazıları okuyor; seni ve gençliğimin geçtiği yerleri anımsıyorum. Bu kez beni bir-iki sözcükle de olsa anlattığın ‘Yeni Sakarya’nın’ 29/Kasım/1986 Cumartesi günü yayınlanan köşe yazından duygulandım. Beni ta 42 yıl önceki özverili ve heyecanlı çalışma günlerine götürdü. Senin gibi yüzlerle öğrencilerimi anımsadım. Anlatılması oldukça güç olan duygularla dolup dolup taştım.

Belleğime inanırım. ‘Öğretmen Gününde’ başlıklı yazında yazdığın fıkranın aslını yazayım; ne dersin. Yıllarca sahibi hizmet eden onun geçimini sağlayan deve, ihtiyarlamış. İşe yaramaz duruma gelmiş. Ve ölümle pençeleşmeye başlamış. Devenin sahibi. Bu deve ölecek bari bir helallik alayım diye devenin baş ucuna gelmiş ve

-Ey deve bana yıllarca hizmet ettin. Senin yardımınla çoluk-çocuğumu kimseye muhtaç etmeden geçindirdim. Bana hakkın çok geçti. Hakkını helal et. Demiş. Deve güçlükle gözünü açarak

Her hakkımı helal ediyorum. Ama hani bize katar ettiğin zaman önümüze bir yol göstermek için bir eşek koşardın ya işte o hakkımı helal etmiyorum. Fıkra böyle kıssadan hisse alanlar alır…

Dedim ya beni duygulandırdın. Bir çok anılarımı gözlerinin önüne serdin. Hani bir eski Ozanın dediği gibi ikinci dizenin ilk sözcüğü sana layık görmediğim için değiştirip adını yazacağım. Aslı ZALİM olacak.

‘PÜR ATEŞİM, AÇTIRMA BENİM AÐZIMI ZİNHAR,

ÇELİK, BENİ SÖYLETME DERUNUMDA NELER VAR…

Bu mektubumda seni nasıl tanıdığımı anlatacağım. Daha doğrusu seni tanıtmaya çalışacağım. Tabii küçük bir bölümünü.. Eğer uygun görürsen yalnız hiç değişikliğe uğramadan Yeni Sakarya’da senin köşende yayınlansın. O sayıyı da bana lütfen gönder. Zaman buldukça diğer anılarımı da gönderirim. Böylece 42 yıllık birikimin bir bölümünü de aktarmış olurum.

Sana yazma fırsatı bulduğuma göre sağlığım iyi demektir. Kendi köşemde hemhal olmaktayım. Kızım, oğlum, eşim iyidirler.